Pluimvee

Mijn oma hield vroeger altijd van zwarte kip. Vaak op zondag rond een uur of vijf werd deze op tafel gezet. Vanillevla was mijn eerste gedachte. ‘Kom maar op’. Mijn oma was een verstandige vrouw. Het kleinst beschikbare lepeltje werd uit de lade gehaald en ondergetekende mocht proeven. Dat smaakte verre van vanillevla. Advocaatje leerde ik.

Chiantiër (of Chiantees) houdt daarentegen van zwarte haan; il gallo nero. Het logo van de Chianti streek. Overal kom je de haan tegen: op de flessen wijn, op verkeersborden. Er zit een legende achter. In vroegere tijden heerste er tussen de twee grote steden Firenze en Siena  grote rivaliteit. Regelmatig vonden er veldslagen plaats. Op zeker moment vond men het welletjes. Er moest een grens komen. Tegelijkertijd werd in Siena en Firenze een zwarte haan losgelaten. Het punt waar de dieren elkaar zouden treffen, zou vanaf dat moment als de offciële grens gelden. De bevolking uit Siena legde hun haan flink in de watten. De Firenziërs hielden hun zwarte trots hongerig. Deze ging ging snel op zoek naar voedsel. Dat maakt tot op de dag van heden het gebied van Firenze, door een hongerige zwarte haan, stukken groter dan van het concurrerende Siena.

Mijn route van vandaag loopt regelmatig door dit grensgebied. Ik ga stukken van L’Eroica doen. Rijden over de Toscaanse witte wegen: la strada bianche. Voorbij Radda het eerste stuk. Kasseien zijn zwaarder, dit is gevaarlijker. Grote stukken steen ontwijkend weet ik me redelijk te handhaven op de witte stofweg. In Gaiole volg ik de weg naar Siena en sla spoedig linksaf naar Brolio.  Een slingerende strade bianche klim brengt me aan de voet van het kasteel. Toscaanser kan bijna niet. Cipressen, strade en wijngaarden en dan het prachtige kasteel.

Ik vervolg de uitgepijlde Eroica route in de richting van Siena. Begin overigens genoeg te krijgen van de strade. Risico op valpartijen, lekke banden en materiaalschade is me te groot. Tevreden rijd ik even later op de geasfalteerde weg naar Siena. Deze weg ken ik van enkele weken geleden. Even een stukje strade en naar Castellina. Mijn parcourskennis waarschuwt me voor de steile strade klim en leg de ketting op het binnenblad. Wat rijdt dit raar? Lek! Vloeken. Band wissel en wegrijden. Volgende stuk strade. Wederom lek! Een enkele passerende Italiaan staat raar op te kijken van een vloekende en tierende Nederlander. Geen binnenbandjes meer bij me. Roos bellen en een half uur later ligt de fiets in de auto. Balen! Had nog flink stuk willen trainen. Wat ik nu ga doen? Ik denk hard aan een stuk kip. Haan is overigens ook prima.